1.22.2009

ผู้ป่วยน้อย ผู้ป่วยมาก

เมื่อก่อนจะถึงวันเกิดดโรฑีมีอาการไข้และท้องเสีย ไม่ยอมทานอาหารอย่างอื่นเลยนอกจากนมแม่ ทั้งแป้งและผมต้องนั่งเฝ้าใข้เธออยู่ทั้งคืน แป้งคอยให้นม ส่วนผมคอยเช็ดตัวเพื่อช่วยลดไข้ คุณหมอประจำตัวบอกว่าเธอได้รับเชื้อ Salmonella ซึ่งพบได้ในอาหารประเภทเนื้อที่ปรุงไม่สุกดี และในน้ำดื่มที่ไม่สะอาด ในตอนนั้นเราไม่รู้จะโทษอะไร เพราะทั้งผม แป้งและดโรฑีต่างก็กำลังตื่นเต้นกับการทดลองอาหารใหม่ๆ ดโรฑีเพิ่งเริ่มจะทานอาหารผู้ใหญ่ได้และเธอก็กำลังเห่อทานของแปลกๆ ส่วนเราผู้เป็นพ่อแม่เห็นลูกทานร่วมโต๊ะกับเราได้ก็ดีใจเห่อป้อนลูกไปซะทุกอย่าง คงไม่อาจทราบได้ว่าจานไหนหรืออะไรที่ป้อนเธอไปคือสาเหตุที่แท้จริง ที่แย่คือตอนนั้นเธอไม่ยอมทานยา ทำให้ต้องพาไปฉีดยาที่โรงพยาบาลทุกวัน คล้ายๆ กับตัวผมเองตอนที่เป็นต่อมลูกหมากอักเสบ พอฉีดยาครบอาการก็กลับเป็นปกติ ร่าเริงสุดขีดเหมือนเดิม


มาเมื่ออาทิตย์ก่อนดโรฑีตื่นมาขอทานนมรอบตีห้าตามปกติของเธอ ผมเป็นคนไปอุ้มออกมาจากเตียงเธอก็ร่าเริงดี อุณหภูมิร่างกายก็ปกติ ผิวเธอออกจะเย็นซะด้วยซ้ำ พอทานนมเสร็จเธอก็กลิ้งลงไปนอนเล่นของเล่นของเธอเหมือนเคย ผมกับแป้งก็กำลังจะถือโอกาสหลับต่อสักนิดก็ได้ยินเธอทำเสียงแปลกๆ ปรากฎว่าดโรฑีตัวน้อยมีอาการชัก ผมอุ้มขึ้นมาพบว่าตัวร้อนมาก จึงเอาผ้าชุบน้ำมาประคบศีรษะเธอไว้แล้วรีบพาขับรถไปโรงพยาบาล ห้องฉุกเฉินเช็ดตัว ให้ออกซีเจนและยาลดไข้ เธอก็ลุกขึ้นมานั่งร้องต่อว่าคุณหมอคุณพยาบาลเหมือนปกติ แต่ไข้ก็ยังสูงอยู่ โรงพยาบาลให้นอนพักเพื่อสังเกตอาการ 24 ชั่วโมง


ว่าแล้วจึงพาดโรฑีขึ้นมาให้น้ำเกลือที่ห้องของเธอซึ่งก็อยู่ชั้นล่างจากห้องที่ผมพักเมื่อคราวแรกที่เข้าโรงพยาบาล มี HDTV กับคอมพิวเตอร์ให้ใช้เหมือนกัน ดโรฑีเลยได้นอนดู flash animation ที่เธอชอบ แก้เบื่อไปได้มาก


ดโรฑีร้องไห้ไม่ชอบทานยา และรำคาญที่มือข้างซ้ายถูกพันเฝือกอ่อนไว้เพื่อติดสายให้น้ำเกลือทำให้ดูดนิ้วโป้งข้างซ้ายสุดรักของเธอไม่ได้ ทำให้นอนไม่หลับ แต่อย่างอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสถานที่ พี่ๆ พยาบาล หรือแม้แต่อาการไข้ของเธอเอง ไม่ได้ทำให้เธอหงุดหงิดเลย ยิ่งเริ่มคุ้น ยิ่งเริ่มออกลาย หัวเราะเล่นสนุกสนาน พอช่วงไหนไข้ลด ก็จะขอออกไปเดินหรือนั่งรถเข็นสำรวจนอกห้อง จะไปไหนก็ต้องพาเครื่องเดินน้ำเกลือไปด้วย เสาของเครื่องเดินน้ำเกลือต้นแรกที่ได้มาล้อฝืดมาก เข็นไม่ค่อยไป สักพักพยาบาลเขาเปลี่ยนอันใหม่ให้ คราวนี้เข็นคล่อง ดโรฑีจึงเข็นเสาน้ำเกลือไปรอบๆ ด้วยตัวเองในขณะที่เดิน


พอตอนค่ำๆ ไข้จะเริ่มขึ้น และจะขึ้นสูงมากเวลาดึก ต้องให้ยาลดไข้ ซึ่งเธอจะไม่ชอบเลย ร้องไห้งอแงตลอด ยังดีที่พอพี่พยาบาลออกไปพ้นประตูห้อง เธอก็จะกลับมาเป็นดโรฑีผู้กล้าหาญเหมือนเดิม ส่งเสียงตะโกนด่าทอไล่หลังพยาบาลไป แต่จากนั้นก็ยิ้มๆ แล้วก็มานอนซมซบผมอยู่ รอให้ร้องเพลงกล่อมหรือเปิด website ที่เป็น Flash animation ที่เธอชอบให้ดู หรือไม่ก็ขอดูดนมแป้งจนหลับไป ผมกับแป้งเลยสลับกันขึ้นมานอนบนเตียงคนไข้กับเธอ คอยเช็ดตัวให้และระวังไใ่ให้สายน้ำเกลือพันกันเวลาที่เธอนอนดิ้น

พอเช้าขึ้นเธอก็จะตื่นขึ้นมาร่าเริงเหมือนเดิม ทักทายตุ๊กตาหมีเพื่อนรักของเธอก่อน ออกเดินสำรวจไปทั่ว พอเจอพยาบาลคนไหนที่เคยป้อนยาให้เธอ เธอก็จะตะโกนด่า และเอามือข้างที่ยังว่าอยู่ชี้เขาด้วย เหมือนไม่ได้ป่วย แต่พอค่ำๆ ก็ไข้ขึ้นอีก เป็นอย่างนี้อยู่สองวัน พอวันที่สามเริ่มจะดีขึ้น คุณหมอให้ปลดสายน้ำเกลือได้ พอแกะเฝือกอ่อนออกปรากฎว่ามือข้างซ้ายเหม็นมาก ไม่ใช่กลิ่นมือเธออย่างเดียว แต่เป็นกลิ่นของแผ่นโฟมที่เขาใช้เป็นแกนดามเฝือกอ่อนเอาไว้ ไม่แน่ใจว่าเป็นกลิ่นสะสมมาจากคนไข้คนก่อนๆ หรือเป็นกลิ่นของวัสดุที่ใช้ โฟมบางชนิดจะส่งกล่ินประหลาดๆ เวลาที่ทำปฎิกริยากับแอลกอฮอ ตอนแรกดโรฑีเห็นนิ้วโป้งซ้ายสุดรักของเธอเป็นอิสระ ก็รีบชูขึ้นพิจารณา แล้วรีบเอาเข้าปาก พอเข้าใกล้ปากก็ได้กลิ่นเหม็นสาบเฝือกเธอก็ทำหน้าแหยะๆ แล้วก็ตัดสินใจว่าไม่ดูดดีกว่า

เย็นวันที่สี่คุณหมอเลยยอมให้กลับบ้านได้


เป็น weekend ที่ผมมีนัดถ่ายภาพให้ลูกค้าติดๆ กันทั้งวันเสาร์และวันอาทิตย์ วันละสองรายด้วย ก็คิดๆ ว่าจะยกเลิกลูกค้า แต่แป้งเขาขอไว้ว่าลูกค้ารอถ่ายกับผมมานานและอยากให้เป็นกิจกรรมวันเด็กสำหรับลูกๆ ผมก็เลยยอมคิดว่าถ่ายวันเสาร์แล้วยกเลิกวันอาทิตย์ก็ยังดี จะได้มาอยู่กับดโรฑี แต่แล้วก็กลายเป็นได้ถ่ายทั้งวันทั้งสองวันเลย เหนื่อยมากครับ กลัวตัวเองจะป่วยไปด้วยแล้วจะไม่มีใครดูแลดโรฑี


พอกลับมาจากถ่ายภาพเห็นดโรฑียืนเกาะมือคุณย่าข้างหนึ่งอีกข้างเกาะเสาน้ำเกลือรออยู่หน้าแผนกเด็ก ตรงที่เราบ๋ายบายเขาเมื่อเช้า คุณย่าบอกว่าเขาเดินออกมามองหาผมกับแป้งตรงนั้นหลายครั้งแล้ว พอเธอเห็นเราก็ดีใจยิ้มร่า ตะโกนและโบกมือเรียก เห็นอย่างนั้นก็หายเหนื่อยครับ

1 comment:

แปลเอกสาร said...

เมื่อก่อนหลานก้อเป็นอาการเดียวกับน้องดโรทีค่ะ ดีใจมากที่เค้าเริ่มทานอาหารได้เลยป้อนทุกอย่างจนลืมคิดว่าเค้ายังปรับกับอาหารบางอย่างไม่ได้