ยี่สิบหกมกราคม

วันเกิดปีนี้ของผมก็เหมือนวันทั่วไป อยู่บ้านกับดโรฑีทั้งวัน เพื่อนผู้แสนดีโทรทางไกลมาอวยพรจากเวียนนาก็ไม่ได้รับเพราะปิดโทรศัพท์ไว้ตั้งแต่ตอนที่ดโรฑีเข้าโรงพยาบาลแล้ว คุณเพื่อนเลยบ่นต่อว่ามาเป็น email แทน

พอตอนค่ำ แป้งรีบกลับมาจากทำงานแล้วออกอุบายให้ผมออกไปห้างกับเธอ อ้างว่าเขาได้ออกมาซื้อของเมื่อตอนพักเที่ยงแล้วฝากคนขายไว้ ต้องกลับไปรับ เอาเถอะครับยอมก็ยอม ก็รู้อยู่แล้วว่าจะหาเรื่องพาผมออกไปเลือกของขวัญวันเกิดในตอนเย็นวันเกิด หลายท่านคงสงสัยว่า เอ ของขวัญนี่ปกติเขาจะต้องเลือกไว้ก่อนจะถึงวันเกิดไม่ใช่หรือ ครับ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น สาเหตุเป็นเพราะมัวแต่เลี้ยงลูกกันอยู่ จะไปไหนก็ไปด้วยกันหมดทั้งสามคน พอวันทำงานแป้งเขาก็มัวแต่ทำงาน ไม่มีเวลาว่างให้ปลีกตัวไปหาของขวัญมาเซอไพร้ซ์

ปีนี้แป้งเขาอยากให้ iPhone 3G ผม เพราะเห็นว่า PDA อันที่ใช้อยู่ในปัจจุบันมันห้าปีแล้วและไม่ได้เป็นโทรศัพท์ด้วย พอดีบริษัทเครือข่ายมือถือบริษัทหนึ่งเพิ่งประกาศเปิดตัว iPhone อย่างเป็นทางการในประเทศไทย มีการโฆษณาประโคมข่าวกันยกใหญ่ ขนาดคนที่ไม่สนใจเทคโนโลยีอย่างแป้งก็ยังพลอยเห็นดีเห็นงามไปด้วย คิดว่าดนพเองก็น่าจะมีใช้สักเครื่อง แต่พอดีด้วยความที่แป้งไม่รู้เรื่องอุปกรณ์ไฮเทค เธอเลยไม่กล้าไปซื้อคนเดียว กลัวซื้อผิด เลยต้องพาผมออกไปซื้อด้วย

ยังดีอีกอย่างที่เราไม่ได้ตรงไปที่ร้าน Apple ทันที แต่ไปแวะเลือกซื้อของขวัญให้เพื่อนร่วมงานของแป้งก่อน เขาเลือกของอยู่นานมาก ปล่อยให้ผมกับดโรฑ๊ไปนั่งเล่นเปียโนอยู่ที่แผนกเครื่องไฟฟ้าอยู่เกือบสองชั่วโมง มานึกๆ ดูก็น่าน้อยใจ ตั้งใจจะออกมานอกบ้านเพื่อให้เป็นกิจกรรมครอบครัวในวันเกิดผม แต่กลับไปเดินเลือกของขวัญให้คนที่ทำงานจนห้างปิด พอเห็นว่าห้างจะปิดก็รีบร้อนจะไปซื้อเจ้า iPhone ที่ว่าให้ได้ ผมก็เลยสารภาพไปว่าที่จริงแล้วไม่ได้อยากได้เลย PDA เครื่องเก่ารุ่น Palm T3 ที่ใช้มาห้าปีแล้วก็ยังใช้ได้อยู่ หากเครื่องนั้นมีปัญหา เครื่องก่อนหน้านั้น Palm IIIx ที่ตอนนี้อายุ 10 กว่าปีแล้วก็ยังใช้ได้ดีอยู่เช่นเดียวกัน และทั้งสองเครื่องต่างก็มีจุดเด่นที่เหนือกว่าเจ้า iPhone อยู่อย่างหรือสองอย่าง โดยเฉพาะเจ้า T3 นั้นไม่ได้น้อยหน้า iPhone แต่ประการใดเลย แม้จะแก่กว่า iPhone ตั้งห้าปี

ที่ผมชอบที่สุดคงเป็นระบบป้อนข้อมูลด้วยลายมือ คือใช้ปากกาเขียนเป็นตัวหนังสือลงไปบนหน้าจอแล้วเครื่องจะแปลงเป็นตัวพิมพ์ให้เอง สะดวกและเร็วกว่าการจิ้มแท่นพิมพ์จำลองบนหน้าจอมาก นอกจากนี้ผมยังมีโปรแกรมเสริมทุกชนิดประดามีที่เสาะหามาสะสมไว้ตลอดระยะเวลาสิบปี มีโปรแกรมสำหรับอำนวบความสะดวกให้กับทั้งงานประจำและงานอดิเรกทุกชนิดที่ผมทำ ตั้งแต่โปรแกรมคิดเลขฐาน 16 โปรแกรมแผนที่ดวงดาว โปรแกรมแปลงหน่วยต่างๆ ในงานภาพยนตร์ นอกจากนี้ผมยังมี Code Warrior และ GNU Compiler สำหรับสร้างโปรแกรมให้เครื่อง PDA ทั้งสองได้ด้วยตัวเองอีก หากจะเปลี่ยนมาใช้เจ้า iPhone ก็คงต้องเริ่มสะสมโปรแกรมพวกนี้ใหม่ หรือไม่ก็ต้องเขียนขึ้นเองเพื่อแทนตัวที่ยังไม่มีคนผลิต ยุ่งยากครับ

ส่วนในแง่โทรศัพท์มือถือ วันๆ ก็ไม่มีใครโทรหาผมอยู่แล้ว มีแต่โทรศัพท์มือถือราคาถูกเครื่องที่ใช้อยู่ก็พอถมเถ จะมี 3G ไปทำไม และนับประสาอะไรกับ iPhone

ข้าวของเครื่องใช้อะไรที่ผมเลือก ผมจะเลือกที่ความทนทานกับความถนัดมือ ผมไม่ได้ชอบของใหม่ๆ หรือเห่ออะไรตามอย่างคนอื่นเขา iPhone 3G ดีจริง น่าใช้จริง แต่มันจะไม่อำนวยประโยชน์อะไรให้ชีวิตผมเลย ผมอาจจะคิดนิดนึงถ้ามันมี Flash Player ติดมาด้วย เพราะจะได้เอาไว้เปิด Flash animation ที่ดโรฑีชอบให้เธอดู แต่มันก็เปิดไม่ได้ถ้าไม่มีโปรแกรมเสริม ก็เป็นอันว่าจบกัน เก็บเงินไว้ซื้อผ้าอ้อมลูกดีกว่า

ดโรฑีก็เริ่มๆ จะง่วง ผมก็เลยชวนแป้งกลับบ้าน แป้งเลยงัดของขวัญวันเกิดอีกชิ้นที่แอบเตรียมไว้ให้ออกมา (หรือจะเป็นของที่เขาตั้งใจจะให้เพื่อนที่ทำงานก็ไม่ทราบ) เป็นหมอนหนุนใบใหม่ นุ่ม โปร่ง สบาย น่ารักจริงๆ เมียเราอุตส่าห์เตรียมของดีๆ ไว้ให้ ตั้งแต่อยู่กันมาจนป่านนี้คงไม่เคยสังเกตเลยสินะ ว่าผมนอนไม่หนุนหมอน ขอบคุณมากจ้ะ แค่ได้รู้ว่าเธออยากจะให้ของขวัญผมก็รู้สึกดีมากแล้ว ไม่ต้องไปหามาให้ก็ได้

ของขวัญที่ถูกใจที่สุดในปีนี้ก็เลยซ้ำกับที่ได้ปีที่แล้ว คือเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่กำลังหลับอยู่ข้างๆ ผมตอนนี้นั่นเอง

ผู้ป่วยน้อย ผู้ป่วยมาก

เมื่อก่อนจะถึงวันเกิดดโรฑีมีอาการไข้และท้องเสีย ไม่ยอมทานอาหารอย่างอื่นเลยนอกจากนมแม่ ทั้งแป้งและผมต้องนั่งเฝ้าใข้เธออยู่ทั้งคืน แป้งคอยให้นม ส่วนผมคอยเช็ดตัวเพื่อช่วยลดไข้ คุณหมอประจำตัวบอกว่าเธอได้รับเชื้อ Salmonella ซึ่งพบได้ในอาหารประเภทเนื้อที่ปรุงไม่สุกดี และในน้ำดื่มที่ไม่สะอาด ในตอนนั้นเราไม่รู้จะโทษอะไร เพราะทั้งผม แป้งและดโรฑีต่างก็กำลังตื่นเต้นกับการทดลองอาหารใหม่ๆ ดโรฑีเพิ่งเริ่มจะทานอาหารผู้ใหญ่ได้และเธอก็กำลังเห่อทานของแปลกๆ ส่วนเราผู้เป็นพ่อแม่เห็นลูกทานร่วมโต๊ะกับเราได้ก็ดีใจเห่อป้อนลูกไปซะทุกอย่าง คงไม่อาจทราบได้ว่าจานไหนหรืออะไรที่ป้อนเธอไปคือสาเหตุที่แท้จริง ที่แย่คือตอนนั้นเธอไม่ยอมทานยา ทำให้ต้องพาไปฉีดยาที่โรงพยาบาลทุกวัน คล้ายๆ กับตัวผมเองตอนที่เป็นต่อมลูกหมากอักเสบ พอฉีดยาครบอาการก็กลับเป็นปกติ ร่าเริงสุดขีดเหมือนเดิม

มาเมื่ออาทิตย์ก่อนดโรฑีตื่นมาขอทานนมรอบตีห้าตามปกติของเธอ ผมเป็นคนไปอุ้มออกมาจากเตียงเธอก็ร่าเริงดี อุณหภูมิร่างกายก็ปกติ ผิวเธอออกจะเย็นซะด้วยซ้ำ พอทานนมเสร็จเธอก็กลิ้งลงไปนอนเล่นของเล่นของเธอเหมือนเคย ผมกับแป้งก็กำลังจะถือโอกาสหลับต่อสักนิดก็ได้ยินเธอทำเสียงแปลกๆ ปรากฎว่าดโรฑีตัวน้อยมีอาการชัก ผมอุ้มขึ้นมาพบว่าตัวร้อนมาก จึงเอาผ้าชุบน้ำมาประคบศีรษะเธอไว้แล้วรีบพาขับรถไปโรงพยาบาล ห้องฉุกเฉินเช็ดตัว ให้ออกซีเจนและยาลดไข้ เธอก็ลุกขึ้นมานั่งร้องต่อว่าคุณหมอคุณพยาบาลเหมือนปกติ แต่ไข้ก็ยังสูงอยู่ โรงพยาบาลให้นอนพักเพื่อสังเกตอาการ 24 ชั่วโมง

ว่าแล้วจึงพาดโรฑีขึ้นมาให้น้ำเกลือที่ห้องของเธอซึ่งก็อยู่ชั้นล่างจากห้องที่ผมพักเมื่อคราวแรกที่เข้าโรงพยาบาล มี HDTV กับคอมพิวเตอร์ให้ใช้เหมือนกัน ดโรฑีเลยได้นอนดู flash animation ที่เธอชอบ แก้เบื่อไปได้มาก

ดโรฑีร้องไห้ไม่ชอบทานยา และรำคาญที่มือข้างซ้ายถูกพันเฝือกอ่อนไว้เพื่อติดสายให้น้ำเกลือทำให้ดูดนิ้วโป้งข้างซ้ายสุดรักของเธอไม่ได้ ทำให้นอนไม่หลับ แต่อย่างอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสถานที่ พี่ๆ พยาบาล หรือแม้แต่อาการไข้ของเธอเอง ไม่ได้ทำให้เธอหงุดหงิดเลย ยิ่งเริ่มคุ้น ยิ่งเริ่มออกลาย หัวเราะเล่นสนุกสนาน พอช่วงไหนไข้ลด ก็จะขอออกไปเดินหรือนั่งรถเข็นสำรวจนอกห้อง จะไปไหนก็ต้องพาเครื่องเดินน้ำเกลือไปด้วย เสาของเครื่องเดินน้ำเกลือต้นแรกที่ได้มาล้อฝืดมาก เข็นไม่ค่อยไป สักพักพยาบาลเขาเปลี่ยนอันใหม่ให้ คราวนี้เข็นคล่อง ดโรฑีจึงเข็นเสาน้ำเกลือไปรอบๆ ด้วยตัวเองในขณะที่เดิน

พอตอนค่ำๆ ไข้จะเริ่มขึ้น และจะขึ้นสูงมากเวลาดึก ต้องให้ยาลดไข้ ซึ่งเธอจะไม่ชอบเลย ร้องไห้งอแงตลอด ยังดีที่พอพี่พยาบาลออกไปพ้นประตูห้อง เธอก็จะกลับมาเป็นดโรฑีผู้กล้าหาญเหมือนเดิม ส่งเสียงตะโกนด่าทอไล่หลังพยาบาลไป แต่จากนั้นก็ยิ้มๆ แล้วก็มานอนซมซบผมอยู่ รอให้ร้องเพลงกล่อมหรือเปิด website ที่เป็น Flash animation ที่เธอชอบให้ดู หรือไม่ก็ขอดูดนมแป้งจนหลับไป ผมกับแป้งเลยสลับกันขึ้นมานอนบนเตียงคนไข้กับเธอ คอยเช็ดตัวให้และระวังไใ่ให้สายน้ำเกลือพันกันเวลาที่เธอนอนดิ้น

พอเช้าขึ้นเธอก็จะตื่นขึ้นมาร่าเริงเหมือนเดิม ทักทายตุ๊กตาหมีเพื่อนรักของเธอก่อน ออกเดินสำรวจไปทั่ว พอเจอพยาบาลคนไหนที่เคยป้อนยาให้เธอ เธอก็จะตะโกนด่า และเอามือข้างที่ยังว่าอยู่ชี้เขาด้วย เหมือนไม่ได้ป่วย แต่พอค่ำๆ ก็ไข้ขึ้นอีก เป็นอย่างนี้อยู่สองวัน พอวันที่สามเริ่มจะดีขึ้น คุณหมอให้ปลดสายน้ำเกลือได้ พอแกะเฝือกอ่อนออกปรากฎว่ามือข้างซ้ายเหม็นมาก ไม่ใช่กลิ่นมือเธออย่างเดียว แต่เป็นกลิ่นของแผ่นโฟมที่เขาใช้เป็นแกนดามเฝือกอ่อนเอาไว้ ไม่แน่ใจว่าเป็นกลิ่นสะสมมาจากคนไข้คนก่อนๆ หรือเป็นกลิ่นของวัสดุที่ใช้ โฟมบางชนิดจะส่งกล่ินประหลาดๆ เวลาที่ทำปฎิกริยากับแอลกอฮอ ตอนแรกดโรฑีเห็นนิ้วโป้งซ้ายสุดรักของเธอเป็นอิสระ ก็รีบชูขึ้นพิจารณา แล้วรีบเอาเข้าปาก พอเข้าใกล้ปากก็ได้กลิ่นเหม็นสาบเฝือกเธอก็ทำหน้าแหยะๆ แล้วก็ตัดสินใจว่าไม่ดูดดีกว่า

เย็นวันที่สี่คุณหมอเลยยอมให้กลับบ้านได้

เป็น weekend ที่ผมมีนัดถ่ายภาพให้ลูกค้าติดๆ กันทั้งวันเสาร์และวันอาทิตย์ วันละสองรายด้วย ก็คิดๆ ว่าจะยกเลิกลูกค้า แต่แป้งเขาขอไว้ว่าลูกค้ารอถ่ายกับผมมานานและอยากให้เป็นกิจกรรมวันเด็กสำหรับลูกๆ ผมก็เลยยอมคิดว่าถ่ายวันเสาร์แล้วยกเลิกวันอาทิตย์ก็ยังดี จะได้มาอยู่กับดโรฑี แต่แล้วก็กลายเป็นได้ถ่ายทั้งวันทั้งสองวันเลย เหนื่อยมากครับ กลัวตัวเองจะป่วยไปด้วยแล้วจะไม่มีใครดูแลดโรฑี

พอกลับมาจากถ่ายภาพเห็นดโรฑียืนเกาะมือคุณย่าข้างหนึ่งอีกข้างเกาะเสาน้ำเกลือรออยู่หน้าแผนกเด็ก ตรงที่เราบ๋ายบายเขาเมื่อเช้า คุณย่าบอกว่าเขาเดินออกมามองหาผมกับแป้งตรงนั้นหลายครั้งแล้ว พอเธอเห็นเราก็ดีใจยิ้มร่า ตะโกนและโบกมือเรียก เห็นอย่างนั้นก็หายเหนื่อยครับ

สุขสันต์วันดโรฑี

ดโรฑีขวบนึงแล้ว
ไม่น่าเชื่อว่าในช่วงนี้ของปีก่อนผมกำลังอุ้มมนุษย์ตัวจิ๋วที่ทำอะไรเองไม่ได้แม้แต่ชันคอหรือพลิกตัวในเวลานอน มนุษย์จิ๋วคนนั้นไม่ค่อยมีผม แขนขาก็ผอมๆ เล็กๆ หน้าตาก็ประหลาด ชอบลืมตาขึ้นมามองเวลาที่มีแสงผ่านหน้า เวลาสบายตัวก็ยิ้ม เวลาหิวก็ร้องเสียงแกรก เวลาผ้าอ้อมเปียกแม้แต่นิดหนึ่งก็ร้องหย่อยๆ เวลาตื่นนอนก็จะชูกำปั้นขึ้นมาข้างนึงส่วนอีกข้างเอาซุกไว้กับอก ทำท่าเหมือนพวกยอดมนุษย์เวลาเหาะ ตื่นนอนมาทานนมทุกสามชั่วโมง ทานแล้วก็อึ อึแล้วก็ร้องหย่อยๆ อีก เวลาจะพาอุ้มเดินให้หลับผมก็ต้องเอามือนึงประคองหลังและท้ายทอยไว้ ส่วนอีกมือก็ช้อนก้น เพราะมนุษย์จิ๋วตัวเล็กมาก ขนาดใหญ่กว่าขวดน้ำดื่มขวดเล็กหน่อยนึง จะว่าไปแล้วก็คือตัวเขาขนาดเท่าฝ่ามือของผมพอดี ส่วนมากผมจะเป็นคนอุ้มกล่อมเพราะแป้งเขายังเหนื่อยจากการคลอด

ก่อนที่จะได้เห็นหน้ากันในห้องคลอดผมก็เคยจินตนาการไว้ต่างๆ ว่าชีวิตของผมจะเปลี่ยนไปอย่างไรบ้าง ตั้งแต่ตอนที่แป้งท้องต้องประคบประหงมกันมา จะไปเที่ยวทะเลเที่ยวเกาะอย่างที่เคยชอบกันสองคนก็ไปได้ไม่สนิทใจ ถ้าเธอไม่ดิ้นตามเวลาประจำของเธอก็จะเป็นกังวล ผมก็รู้อยู่แล้วว่าเมื่อไรที่เธอออกมาผมคงไม่ได้พักผ่อนอีกต่อไป และในช่วงแรกๆ ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ตั้งแต่คืนที่พาแป้งเข้าไปรอคลอดที่โรงพยาบาล จนหลังคลอดที่คุณพยาบาลเขาคอยผลัดกันมาสอนวิธีดูแลเด็กอ่อนต่างๆ จนกระทั่งกลับมาบ้านและอีกราวๆ สองอาทิคย์หลังจากนั้น ผมไม่ได้นอนเลย จะหลับก็เป็นห่วง พอกำลังเคลิ้มๆ จะงีบหน่อยเขาก็ตื่นพอดี ผมเหนื่อยมาก แต่ก็ทำใจไว้แล้วว่าจะเหนื่อย คิดไว้ว่า ชีวิตเราต่อจากนี้คงจะเป็นอย่างนี้ตลอด มีแต่ความห่วงกังวลกับความเหนื่อย

พอสักเดือนนึงผ่านไป พอผมอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเธอมองเห็นผม หรือจะเป็นได้กลิ่นหรือได้ยินเสียงก็ไม่อาจทราบได้ แล้วเธอยิ้มปากกว้างให้ผม ผมหายเหนื่อยทันที ผมรู้สึกว่าทั้งหมดที่เหนื่อย ทั้งหมดที่กังวล ทุกสิ่งที่ทำเพิ่มขึ้นมาโดยไม่เคย compromise อะไรเลยนั้น มัน pays off ความสุขของดโรฑีตัวน้อย รอยยิ้มของเธอคือช่วงเวลาพักผ่อนของผม

ในวันนี้ดโรฑีจูงผมเดินไปทั่วทั้งในบ้านและในสวน จะไปไหนเราก็ไปด้วยกัน ถึงเธอจะยังพูดภาษาจริงๆ ได้ไม่กี่คำ แต่เธอก็มีภาษาของเธอเองที่สื่อให้ผมเข้าใจได้ ผมจะทำอะไรก็มีเธอตัวน้อยๆ นั่งหรือยืนดูอยู่ข้างๆ พอเธอเบื่อสิ่งที่ผมทำ เราก็จะผลัดไปทำอะไรที่เธออยากทำบ้าง เช่นเดินเล่น หรือขึ้นไปเล่นของเล่นหรืออ่านหนังสือบนเตียงด้วยกัน ทุกครั้งที่เธอค้นพบอะไรใหม่ๆ หรือสงสัยอะไร เธอก็จะแสดงให้ผมดู ถ้าเป็นสิ่งของก็จะหยิบมายื่นให้ผมสาธิตให้ดู เวลาอยากเล่นอะไรก็จะหันมามองและยิ้มเป็นเลศนัย

เธอเริงร่าอยู่ตลอดเวลาที่อยู่กับผม เมื่อเปิดหรือร้องเพลงที่ชอบให้ฟังเธอก็จะทำเสียงคลอตาม เวลาตื่นก็จะปลุกผมขึ้นมาเล่นด้วย เวลาจะนอนก็จะเรียกให้ผมไปจัดที่นอนให้และให้ร้องเพลงกล่อม ผมมีความสุขมาก ผมไม่เคยรู้สึกว่าผมเป็นที่ต้องการหรือมีความสำคัญกับใครขนาดนี้มาก่อน เธอคงเป็นคนๆ เดียวในโลกที่รักและยอมรับผมในทุกสิ่งที่ผมให้และในสิ่งที่ผมเป็น ยิ่งผมรักเธอมากผมก็เห็นความรักและความทุ่มเทของผมกลับคืนมาในสายตาและในรอยยิ้มของเธอ ในมือน้อยๆ ที่กำนิ้วมือผมไว้มั่น ในไออุ่นของแก้มน้อยๆ ที่แนบกับหน้าผม ในผมนุ่มๆ ของเธอที่มาซุกอยู่ที่คอผมเวลาที่เธอหลับอยู่ข้างๆ

เธอเป็นทั้งเพื่อนและทั้งนักเรียนที่น่ารักของผม และในขณะเดียวกันเธอก็ยังเป็นครูของผม เธอสอนให้ผมรักและเข้าใจและยอมรับความเป็นมนุษย์ทั้งในส่วนดีและข้อด้อยของมันของตัวผมเองและคนรอบข้างมากขึ้น เธอใสและเรียนรู้ทุกสิ่งรอบตัวโดยการทดลองด้วยสัญชาติญาณพื้นฐานที่ธรรมชาติให้เธอมา จากมนุษย์น้อยๆ ที่เรียบง่าย กลายเป็นเก่งขึ้น กล้าขึ้น ซับซ้อนขึ้นทุกขณะ

เธอเป็นชีวิตและเป็นผลงานชิ้นเอกของผมณวันนี้และตลอดไป I love you, Daddy's Little Bunny Girl!

สวัสดีปีใหม่ 2552

สวัสดีปีใหม่ครับ

ผมหายหน้าไปนานหลายเดือนไม่ได้เข้ามาเขียน ที่จริงแล้วก็มีร่างๆ ไว้ใน textedit อย่างสม่ำเสมอทุกๆ เดือน แต่ก็ไม่มีเวลาจะมาเขียนต่อให้เสร็จก็เลยรอไว้ ยกยอดเรื่องที่เขียนมารวมกับของเดือนต่อไป แต่แล้วก็เขียนไม่เสร็จอยู่นั่นเอง ก็ยกยอดต่อมาเรื่อยๆ จนข้ามปีก็ยังไม่มีใครได้อ่านเรื่องที่ผมอยากจะเล่าเมื่อสามเดือนก่อน

พอกันทีครับ ไม่ทำอย่างนั้นแล้ว ผมคงต้องยอมรับว่าการเป็นพ่อนั้นเป็นงาน full-time จริงๆ ส่วนเวลาที่เหลือของผมก็หมดไปกับการปรับสีรูปของลูกค้าที่ถ่ายมาในแต่ละอาทิตย์ หากจะมาคาดหวังว่าจะเหลือเวลาไว้เขียน blog เล่าเรื่องยาวเป็นหน้าๆ ได้ทุกคราวไปคงเป็นไปได้ยาก นี่ยังไม่นับหน้าที่การเป็นสามีผู้น่ารักของแป้ง หรือการเป็นลูกชายโง่ๆ ของคุณแม่ ซึ่งทุกหน้าที่นั้นก็ล้วนแต่ต้องการเวลาและการเอาใจใส่ไม่แพ้กัน

ในปีใหม่นี้ผมตั้งใจว่าจะเขียนให้สั้นลง แต่เขียนให้บ่อยขึ้น ที่จริงแล้ว blog ของช่างภาพท่านอื่นๆ บน web ไม่ว่าจะเป็นคุณ Joe McNally หรือคุณ その江 ต่างก็ใช้รูปแบบนี้ทั้งสิ้น ข้อดีก็คือ ได้เนื้อหาที่สดใหม่ทันเหตุการณ์กว่า และยังสามารถเก็บอารมณ์ความรู้สึกที่มีในขณะนั้นไว้ได้ดียิ่งขึ้น ซึ่งน่าจะช่วยเพิ่มสาระและอรรถรสในการอ่านได้อีกด้วย จะว่าไปแล้วทั้งสองท่านที่กล่าวมานั้นงานยุ่งกว่าผมมากชนิดเทียบกันไม่ได้ แต่หากทั้งสองท่านยังมีเวลามาเขียน blog สนุกๆ ให้พวกเราอ่านได้ ผมเองก็น่าจะทำได้เช่นเดียวกัน

ขอเริ่มโดยการประมวลเหตุการณ์สำคัญต่างๆ ที่ยังไม่ได้เล่าให้ทุกท่านฟังตั้งแต่ฉบับหน้าเป็นต้นไปครับ